Hardloopnieuws

Deo Kato | Ultraloper en activist Als eerste mens rent de Oegandees-Britse ultraloper Deo Kato van Kaapstad naar Londen, om het „ware verhaal van de menselijke migratie” te vertellen. Na anderhalf jaar komt hij dit weekend thuis.Kato vertrok vanaf het Long March to Freedom-monument in Kaapstad, dat de anti-apartheidsstrijd herdenkt. Hij koos voor de oostelijke route door Afrika omdat hij via de Oegandese stad Nakulabye, waar hij opgroeide, familieleden wilde ontmoeten die hij al jaren niet meer had gezien.

Honden
Als Deo Kato één constante moet noemen in de bijna anderhalf jaar dat hij nu aan het rennen is, zijn het honden. Ontelbaar vaak is hij achternagezeten door ze, in alle soorten en maten. Honden van witte boeren in Zuid-Afrika. Zwerfhonden in Egypte. Waakhonden op de Balkan. „In Griekenland en Albanië ben ik het bangst geweest”, zegt hij. „Daar riepen de baasjes hun honden niet terug als ze grommend en met ontblote tanden voor me stonden.”

Lees hier verder

Een Oegandese atleet die dit weekend in Londen aankomt na 12.440 km te hebben afgelegd vanuit Zuid-Afrika om aandacht te vragen voor racisme, heeft onthuld dat hij herhaaldelijk is mishandeld toen hij Europa bereikte.Deo Kato vertrok in juli 2023 vanuit Kaapstad en rende gestaag naar het noorden op een 516 dagen durende odyssee waarbij hij wekenlang in de gevangenis zat, ernstig ziek was en door oorlogsgebieden moest reizen.

Geschiedenis van migratie en discriminatie
De epische loop was bedacht door de in Londen woonachtige Kato om de geschiedenis van menselijke migratie en de discriminatie waarmee veel zwarte Afrikanen te maken hebben onder de aandacht te brengen, een boodschap die wordt onderstreept door het feit dat hij in delen van Europa dagelijks racisme van de politie en voorbijgangers te verduren kreeg.Na de beklimming van het equivalent van 11 Mount Everests tijdens de reis, zal Kato op zondag het centrum van Londen bereiken waar hij zal worden vergezeld door honderden lopers buiten Downing Street voordat hij zijn route voltooit in Hammersmith, West-Londen.

Hoogtepunten
In een gesprek met de Guardian en NRC deze week, nadat hij door een bewolkt Lille in Frankrijk was gelopen, zei de in Oeganda geboren hardloper dat ondanks enkele acute dieptepunten de algehele ervaring zijn geloof in de mensheid had vernieuwd. Een van de hoogtepunten was een stuk langs de Kalahari Highway in Botswana waar een 15-jarige jongen hem vergezelde die hem, zei Kato, deed denken aan toen hij een tiener was.”Hij was meertalig en sprak drie talen, waaronder Engels. Hij had een tijd in Engeland gewoond, maar verhuisde terug naar Botswana vanwege familieproblemen. We liepen kort samen, maar het was een moment dat mijn hart verwarmde.”

Conflicten
Een ander bevestigend moment, dit keer 3000 km noordelijker in Kenia in januari, betrof een groep kinderen die zich spontaan bij Kato aansloten voor 9 km op weg naar school. “Ze wilden met me blijven rennen,” zei hij.Bij andere gelegenheden hield hij het echter bijna voor gezien. In Oeganda nam zijn eenmansondersteuningsploeg ontslag, waardoor hij zonder voertuig of hulp kwam te zitten op een moment dat zijn financiering voor de tocht bijna op was. Om het nog erger te maken, waren alle routes die hij moest afleggen conflicten of extreme risico’s met zich meebracht. Toen ik vooruit keek, zag ik overal om me heen conflicten in plaatsen zoals het oosten van de Democratische Republiek Congo, Soedan en het noorden van Ethiopië,” zei Kato. “Logistiek gezien voelde het alsof er geen mogelijkheid was om de reis door Afrika voort te zetten.”

Gevangen
Hij besloot door het gevaarlijke Zuid Soedan te lopen. Bij een checkpoint werd hij gearresteerd.
Citaat NRC “Ze zeiden: jullie zijn illegaal in dit land. We werden eindeloos ondervraagd, door steeds weer nieuwe mensen. Na een paar uur zeiden ze: we gaan jullie arresteren.”Wat volgde was drie weken detentie, eerst in de beruchte Riverside-gevangenis in Juba, later in het hoofdkwartier van de nationale veiligheidsdienst. „Overdag werden we naar buiten gelaten. Moesten we voor onze cel zitten. Als de bewakers er genoeg van hadden, stopten ze ons terug in onze cel, die één klein raampje had.”

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door max reinhart (@max_reinhart_films)

Zonder rassendiscriminatie
Een ander dieptepunt kwam meer dan 11.000 km later toen Kato het racisme ervoer waarmee andere Afrikanen in Europa werden geconfronteerd. Dat was in Kroatië, omdat ik me daar echt als een illegale immigrant behandeld voelde. Ik voelde me niet welkom en had niet het gevoel dat ik in hun samenleving thuishoorde.”De politie hield me minstens vier keer per dag aan. Soms betrapte ik buurtbewoners die foto’s van me maakten en me aangaven bij de politie,” zei hij.”Deze ervaring, gekoppeld aan alles wat ik aan het verwerken was van mijn reis in Afrika en andere persoonlijke uitdagingen, maakte het intens moeilijk om vooruit te blijven gaan.”Kato wilde met zijn reis de aandacht vestigen op de vroegste migratie van mensen uit Afrika en het racistische idee aanvechten dat mensen “terug moeten gaan naar waar ze vandaan komen”. Over het geheel genomen zei hij dat de tocht de positieve aspecten van migratie had onderstreept en het potentieel ervan om “een meer cultureel verbonden en verrijkte wereldwijde samenleving te creëren”.Door zijn ervaringen geloofde hij ook dat de mensheid vooroordelen zal overwinnen. “Ik denk dat we in de toekomst een wereld zonder rassendiscriminatie zullen creëren,” zei hij.

Volgende generatie
“Hoewel het niet tijdens mijn leven zal gebeuren, geloof ik dat mijn inspanningen en die van anderen die zich inzetten voor deze zaak, de basis leggen voor de volgende generatie om op voort te bouwen.”Hij gaf echter toe dat het ook de bezorgdheid had versterkt over de “fort Europa”-aanpak die de EU volgt om te voorkomen dat migranten uit Afrika naar het noorden trekken.”Het mondiale noorden heeft al lang gevestigde systemen die opzettelijk zijn ontworpen om individuen uit het mondiale zuiden, met name Afrikanen, te beperken en te criminaliseren.”

Kato’s partner, Alice Light, zei dat de afgelopen 18 maanden het beste en het slechtste van de mens hadden laten zien. “Het was een onvoorstelbare achtbaan van hoogte- en dieptepunten, van schoonheid, vreugde en hartzeer,” zei ze.Ze zei dat het koppel geen plannen had voor Kerstmis. “Het is te onvoorspelbaar geweest om plannen te maken, maar ik weet nu dat er rust komt en daar ben ik dankbaar voor. Ik voel me enorm trots en gezegend dat ik deze reis met Deo heb mogen maken.”