Hardloopnieuws

Overpeinzingen

Een beetje sportgek ben ik altijd al geweest. Niet dat elke dag sporten zo mijn ding was, sport was gewoon leuk. Als geboren Franeker moest het schaatsen wel een rol gaan spelen in mijn leven. Als kind woonde ik op loopafstand van de stempelpost tijdens de Elfstedentochten. Meestal zat ik ter hoogte van die stempelpost te vissen. Het vroor nou eenmaal niet het hele jaar.  We verhuisden als gezin naar Twente en daar heb ik er lang aan gewerkt om te zorgen dat de stempelpost vanuit mijn nieuwe habitat opnieuw op loopafstand kwam te liggen. Als veertienjarige lukte het voor het eerst Franeker te halen, maar dat was op de fiets. Al werd ik heel veel later een matig presterende ultraloper, de tocht der tochten lag toch een aantal jaren opnieuw op loopafstand. Nu woon ik nog steeds in Twente. Net terug uit Tokio. Ik had me voor Tokio gekwalificeerd door voor de derde keer opa te worden. Mijn eerste kleinzoon is recentelijk in Tokio geboren. De krentenwegge hebben mijn vrouw en ik maar niet meegesleept, want overgewicht heeft een prijs in de sport. Nu zit ik met kauwgom in mijn kop boven het toetsenbord en dat komt omdat het lopen er tijdens de feestdagen bij in is geschoten. En dan ook nog die jetlag.

Jarenlang heb ik geprobeerd om harder te gaan als marathonloper; nu koos ik voor een andere sport om Tokio te halen. Van Marti ten Kate had ik geleerd dat je als loper zittend ook heel ver kunt komen en dus werd het schaatsen. Met een Boeing vol schaatsers ging ik samen met mijn oudste dochter in 2000 voor het eerst naar Japan om daar de alternatieve tocht der tochten te schaatsen op Hokkaido. Minus twintig, net echt. Vrolijk opborrelende zwaveldampen ontstegen de wakken in het Akanmeer. Dat had je niet op de Dongjummer Vaart, maar het was er mooi schaatsen en we haalden onze afstand. De loopschoenen waren mee om de ijsvloer te bereiken, verder bleven ze op de hotelkamer. Hardlopen was het niet, maar toch…..  Na het schaatsen reisden we verder in Japan, o.a. kwamen we in Tokio.
 

Mijn laatste marathon liep ik uiteindelijk ook in Tokio. Ik hoefde me niet te kwalificeren. Het was in 2007. Voor het eerst een grote volksmarathon in Tokio. Voor een verslag verwijs ik naar ultraned.org Waarom de laatste in Tokio? Anton Geesink droeg er in 1964 de Nederlandse vlag tijdens de openingsceremonie. Al kwam hij uit een andere discipline, voor mij was hij een bron van inspiratie. Net als hij, had ik iets met Japan. De Spelen van 1964 waren indrukwekkend. Het waren andere tijden. De losersvlucht moest nog worden uitgevonden. Als we vanuit Twente naar Franeker met vakantie gingen, dan ging er een koffer vol schaatsspullen mee en die kwamen zelden ongebruikt terug uit Friesland. Kom daar nu nog maar eens mee aan. Vanmiddag ga ik maar weer eens het ijs op. Het heeft gevroren en dan moet je snel aan de bak. Anders zijn de kansen weer verkeken. Het lopen moet maar wachten tot de schoenen van de reis bekomen zijn.

Wat dit verhaal illustreert is dat sporten van alles met zich meebrengt. Het is een belangrijke bijzaak, die bovendien de hoofdzaken in je leven behoorlijk kan beïnvloeden. Die hoofdzaken kunnen variëren. Voor topsporters zijn training en het resultaat daarvan hoofdzaken. Voor veel recreanten is sporten ook een hoofdzaak, maar dan meer als onderhoud om in het dagelijks leven mentaal en fysiek overeind te blijven. Bijzaken kunnen het leven op termijn aardig gaan bepalen en dat is in de sport ook zo. Mijn dochter ging Japans studeren en heeft al heel wat jaren in Japan doorgebracht. Wat nou als opa nooit sportgek zou zijn geweest? Dan zou het leven anders gelopen zijn. Dan zou mijn kleinzoon nu niet in Tokio wonen.

Tokio 2020 komt in zicht. We gaan weer genieten van alles wat er mee samenhangt. Het rumoer rondom de kwalificaties zal voorlopig niet verstommen. Voor wie zich nergens voor kan plaatsen heb ik nog wel een tip : gewoon opa worden. Het leven is een lange reis die je op veel manieren kunt maken. Hoofdzaken en bijzaken zijn steeds moeilijker uit elkaar te houden naarmate je verder komt. Iedere hardloper voelt dat feilloos aan. Wat uiteindelijk bepalend is, weet niemand terwijl hij bezig is. In ieder geval zijn het niet de limieten of de keuzeheren die uitmaken wanneer het je tijd is. Erica Terpstra, Ada Kok, Anton Geesink, wat waren ze goed. Nu ga ik die jetlag eruit schaatsen. Hardlopen kan altijd nog.

© hardloopnieuws.nl