Hardloopnieuws

Hardlopen door Henk van Duuren

Afscheid nemen van het oude jaar doe ik al jaren door middel van een door en voor mij zelf ingestelde traditie. Op oudejaarsdag, na de middag, als de oliebollen gebakken zijn en de appelflappen bepoedersuikerd op tafel staan, steek ik mezelf in mijn hardloopkloffie. Een duurloop van ongeveer anderhalf uur over het platteland en door de mijn woonplaats omringende bossen ligt dan in het verschiet. Tijdens die loop overdenk ik het jaar dat is geweest. Daarbij laat ik niet alleen mijn loopavonturen de revue passeren, ook de beslommeringen van mijn werk en de thuissituatie. De minder geslaagde dingen uit dat jaar leg ik achter me neer en uit de vele voornemens, die ik altijd heb, pik er dan één uit. Die ga ik het volgende jaar waar maken. Het is voor mij een soort bezinningsloop. Een bijzonder en vreugdevol moment in het jaar. Om het vuurwerk, dat op oudejaarsdag door de jeugd de gehele dag wordt afgestoken, mijd ik de stad. Geen geknal en kruitdamp, maar rust en frisse lucht wachten mij. Klokslag 13.00 u. vertrek ik op 31 december om mijn traditie in stand te houden. Het duurt niet lang of ik heb een fijn ritme en een juiste cadans bereikt. Het lopen gaat als vanzelf, lichtvoetig, technisch en soepel. Als in een soort trance draaf ik over dijken en landwegen. De herinneringen komen en ik geniet van mijn overpeinzingen. Die worden even onderbroken doordat ik een drukke weg moet oversteken. Daarna wacht een mooie landweg, die me naar de bossen voert. Ik diesel verder, merk nauwelijks dat ik ren en mijmer verder over het afgelopen jaar. Met een serie oorverdovende knallen word ik teruggebracht in de werkelijkheid. Vanaf de rechterkant van de weg komen zes schotelvormige voorwerpen met een geweldige vaart op me afgevlogen. Ik denk niet eens na, een primitieve overlevingsdrang doet me reageren. Ik zet me af in de loop en met een reuzensprong beland ik in een sloot achter een boom. Dan is het stil, er komen geen schotelvormige voorwerpen voorbij. Vervolgens hoor ik hilarisch gelach. Schichtig kijk ik langs de boom, dan pas beseffend dat ik tot mijn kruis in het water sta en zie een groep jongens. Ze wijzen naar me en slaan zich van pret op de knieën. Ze zijn aan het melkbus schieten. De deksels van de bussen liggen aan de rand van de sloot aan de overkant van de weg. Een lang touw, vastgebonden aan de stellage, heeft voorkomen dat de deksels te ver doorschieten. Dat heb ik in de gauwigheid nooit gezien. De schrik is voorbij, Ik stap de straat weer op, het water druipt van me af. Het gelach is over. Een van de knapen komt naar me toe. Hij verontschuldigt zich voor het feit dat ze me de stuipen op het lijf gejaagd hebben en deelt me mee dat carbid schieten een traditie is, die ze jaarlijks op oudejaarsdag in ere houden. Carbidblokken in de melkbus waar onderin een klein gaatje zit, een scheut water erbij en het deksel met beveiligingstouw op de bus. Iemand gaat er dan achterstevoren op zitten en houdt vuur bij de opening. Het door carbid en water gevormde gas ontploft en met een luide knal wordt de deksel er af geschoten. Zo worden de kwade geesten van het afgelopen jaar weggeschoten zegt de jongen met een lach. Ik zal dan wel een kwade geest geweest zijn bedenk ik, want ik ben letterlijk van de weg geschoten. Soppend aanvaard ik de terugweg. Met zes knallen is in iedere geval één traditie om zeep geholpen.Voortaan loop ik op nieuwjaarsdag.

© Henk van Duuren