Hardloopnieuws

Overpeinzingen

Het nieuwe hardlopen kan beginnen. Adrienne Herzog is eindelijk geschorst. "Gerechtigheid". Aldus Miranda Boonstra. Miranda heeft gelijk. Het gedoe met de B-staal moet nog eventjes worden afgerond, maar daarna kunnen we eindelijk verder met een schone sport. Gerechtigheid . Wat is dat eigenlijk? Soms is het winnen en soms is het verliezen. Wie wat meer afstand neemt , raakt het spoor al snel bijster. Adrienne heeft wel eens wat gewonnen en zo ook Miranda.

Er zijn dingen die erop wijzen dat er hier en daar wel eens vals gespeeld wordt in dit leven. In de topsport was en is vals spelen aan de orde van de dag. De vraag is of het vals spelen een hiaat in de regelgeving is. Hardlopen is een eerlijke sport. Er valt heel weinig te manipuleren en voor zover dat wel kan, wordt het rendement van doping stevig verlaagd door de negatieve stress die het gebruik met zich meebrengt. Alles is natuurlijk trainbaar. Je kunt de boel goed dichttimmeren op allerlei manieren en dan toch flink harder gaan met vals spel. Als je niet gepakt wordt is dat geen probleem en kun je de roem cool over je heen laten komen. Armstrong heeft het heel lang volgehouden, net als tal van anderen. Het nieuwe hardlopen. De verschillende stappen die je moet doen om in de topsport tot scoren te komen heb ik al eens besproken. Er zijn echt topsporters die zonder troep de top halen, maar dan gaat het meestal over deelnemers in kleine sporten. Enig begrip voor Adrienne Herzog zou wel gepast zijn. Ik vraag me af wat ze nu doet. Als aangeschoten wild op de Veluwe rondrennen? Pannenkoeken eten bij oma? Op een betraand kussen uitslapen? Gewoon trainen omdat ze van haar onschuld overtuigd is? Volgt ze een cursus? Zit ze met vrienden net iets te lang in de koffie te roeren? De toekomst is er altijd eerder dan je denkt. Misschien keek Adrienne wel gewoon naar het songfestival. Daar won een man met een jurk aan. Of was het een vrouw met een baard? Overal kun je doekjes om winden, maar dat mensen de behoefte voelen om zich bovenmodaal te manifesteren heeft heel vaak een tragische achtergrond. Brood en spelen is het allemaal, ook voor de heilige boontjes in de sport. Topsport is de doping van de samenleving, op zijn minst theater.

In het theater is het gebruik van allerlei hulpstoffen ook niet zo uitzonderlijk. Het kompas zit altijd in jezelf. Het gebruik van doping is te rechtvaardigen vanuit de maatschappelijke druk om meer te presteren dan je talent toelaat. Als je die druk negeert, ben je een eerlijke verliezer, heel zelden een winnaar. De overgrote meerderheid van de sporters bestaat uit eerlijke verliezers. Eerlijke winnaars zijn er ook. Mij viel de eer ten deel er een paar te kennen. Ook oneerlijke winnaars zijn soms inspirerend. De uitdrukking dat het recht zal zegevieren is niet altijd op zijn plaats.  Er bestaat wel degelijk een verschil tussen rechtmatigheid en rechtvaardigheid. Veel van wat je om je heen ziet is rechtmatig, maar onrechtvaardig. In de levensloterij kun je achterop raken zonder verkeerde dingen te doen. Je kunt in het verkeerde land geboren worden, gehandicapt raken of anders iets krijgen voordat je een atletiekbaan van dichtbij zag, allebei kan ook. Nu niet meteen roepen dat doping een keuze is en dat je lot heel iets anders is. Alles is niet meer of minder dan een gang van zaken. Goede zaken, duistere zaken, soms is het misdaad, maar elk moreel oordeel ontbreekt in de natuur waarvan wij deel uitmaken.

Als mens proberen wij ons moreel te verheffen, elkaar te helpen waar nodig. Wanneer leren we te accepteren dat eerlijk sporten in de topsport een illusie is? Leren verliezen is uiteindelijk het belangrijkste. Ik spreek uit ervaring, want ik won nooit wat en ik bleef altijd gewoon meedoen. Voetballen in Hal-Zuid van het AMC. Mooie muurtjes om op te schieten. Toen er geen reden meer was daar te voetballen, was het leven van mijn zoon voorbij. Na die tijd trainde ik harder dan ooit. Er kwamen weer betere tijden en niet alleen in de uitslagenlijst. Geen talent zoals Armstrong, Boonstra of Herzog. Mijn liefde voor de sport is groot, zo groot dat ik moeiteloos begrijp waar Pantani zich aan ergerde, waarom Adrienne deed wat ze al dan niet deed en waarom Miranda zo fanatiek werd. Gerechtigheid is niet te vinden in de dood van Pantani, rechtvaardiging voor wat Armstrong deed evenmin. Regels zijn regels en weer gaat er een boot vol Afrikanen de zee op. Op de Basilica di Superga van Turijn stortte ooit een heel elftal neer, later kregen wij een toptrainer die zei dat voetbal oorlog is. Dan Normandië. Helden zijn kwetsbare wezens in het universum, zoals wij allemaal. Na wat ik allemaal heb gezien , ben ik niet meer zo snel met mijn oordeel, maar het blijft er wel. Anarchie is alleen een haalbare kaart als de regels overbodig worden. Daar moeten we langzaam naartoe groeien. Om dat nog te halen moet er een hele snelle tijd gelopen worden. Of dat zonder doping nog lukt? Ik betwijfel het. Voorlopig moeten we het met gerechtigheid doen.

Niet allemaal wijzen als de zondaars rond de steden sluipen om ongezien de douche te bereiken. Er zijn al heel veel mensen die hebben mogen ervaren wat het is om niet meer mee te mogen doen. "Seven seconds away", soms acht. Maak je als winnaar geen illusies. Nederland is een heel leuk land. Verhoudingsgewijs. Songfestival, het WK, laten we blijven vieren dat we ook tweede kunnen worden. De limiet voor de eindstrijd gaan we allemaal halen.

© hardloopnieuws.nl