Hardloopnieuws

Ik ben terug. Terug in het hoge noorden. Terug in de collegebanken. Terug bij Team 4 Mijl. Maar bovenal: terug bij het geloof dat de blessuretunnel lang is, maar niet oneindig.

Donderdagavond 7 november, 19.00: met handschoenen en een warme bandana sta ik verkleumd te wachten tot de rest van de groep klaar is met loopscholing. Er staat een baantraining op mijn programma en ik zou bijna zeggen dat ik zenuwachtig ben. Niet vanwege het tempo, maar vanwege de angst dat ik deze 5×1000 meter misschien niet kan voltooien. Het is precies 14 maanden geleden dat ik in een Team 4 Mijl- treintje liep. Tevens 10 volle maanden geleden dat ik überhaupt met mensen heb getraind.

Een paar minuten later loop ik in het voetspoor van teamgenootje Suzanne die strak het juiste tempo loopt. Ik focus me op haar rug, voel het opspattende regenwater en hoor mijn eigen ademhaling. Pas na afloop van mijn training besef ik dat ik voor het eerst in maanden geen moment met mijn gedacht bij mijn knieblessure was. Wat een opluchting! Op een cocktail van blijdschap en endorfine stap ik op mijn krakkemikkige studentenfietsje richting huis.

De volgende ochtend zit ik netjes om 09.00 in de collegebanken. Mijn bijna exploderende kuiten jengelen nog na en herinneren me aan de training van gisteren. Toch schaar ik dit type spierpijn onder de noemer ‘heerlijk’. Spierpijn die genoegdoening geeft. Een soort beloning… Het is namelijk een bewijs dat ik langzaam op de weg terug ben.
De afgelopen maanden kreeg ik vaak de vraag: “Waar train je nu naar toe?” “Wat is je eerstvolgende doel?” Het antwoord: “helemaal niks” is dan vaak een anticlimax… Na 12 maanden blessureleed streef ik maar één ding na en dat is: fitheid. Ik heb op dit moment geen eerste wedstrijd of groot toernooi in mijn achterhoofd. Wél wil ik weer een lichaam dat volledig belastbaar is. Of dat de beste mentale aanpak is? Daar ben ik zelf nog niet helemaal uit… Wel weet ik dat de constante teleurstelling van onhaalbare doelen en een telkens stagnerende revalidatie dit afgelopen jaar niét motiverend werkten. Aan de andere kant is het soms ook lastig om te zweven in ‘niemandsland’. Doelen werken namelijk ook inspirerend en versterken je onvoorwaardelijke toewijding. Soms bungel ik tussen de ‘hier en nu-focus’ en het willen aangrijpen van een nieuw doel.

Lees hier verder