Hardloopnieuws

Hardlopen

Door Henk van Duuren

Door Henk van Duuren

Als kind van jongensscholen moest ik in mijn laatste jaar van het voortgezet onderwijs erg wennen aan de komst van meisjes in de school. Op een gegeven ogenblik zat ik er zo maar mee in de klas en wist me geen houding te geven ten opzichte van het andere geslacht. Niet dat ik geen meisjes kende, integendeel. Er liepen bij me thuis vier zussen rond en in de straat, waar nog volop kon worden gespeeld krioelde het van die anders vorm gegeven schepselen der natuur. In de klas was het echter een ommekeer. Je moest er mee overleggen, samenwerken en leren dat je er niet mee kon omgaan zoals met de jongens in school. We knokten eerder de meningsverschillen uit en een blauw oog of een fraai landschap van blauwe plekken op het lichaam hoorden daar bij. Met meisjes ging dat anders en de fraters, dat waren geestelijken in lange rokken of in pak en steevast met zijn stijf wit boordje om de nek, leerden ons de eerste omgangsvormen. Er werd gesproken over emancipatie, gelijkheid, geen onderscheid maken en grapjes over het recht van de vrouw, waarbij we steevast riepen dat het grootste recht van de vrouw het aanrecht was, uit den Boze waren. Er werd samen gesport, apart gedoucht en hard geleerd in school, waarbij het de jongens duidelijk werd dat je wel stoer kon doen door te denken dat alles vanzelf kwam, maar dat de ijver en inzet van de dames hogere cijfers en een vlotte overgang naar de volgende klas garandeerden. Vanaf de jaren 70 werd de kracht van de emancipatiegolf sterker en deze tsunami bracht gelijkheid tussen man en vrouw, waarbij we het biologisch aspect even onderbelicht laten. Dolle Mina, de emancipatiebeweging voor vrouwen, kon worden opgedoekt en aan het begin van de eenentwintigste eeuw is bereikt dat vrouwen op alle gebied een belangrijke rol kunnen en mogen vervullen. Het geeft een mooie balans in de samenleving, man en vrouw samen verantwoordelijk, geen onderscheid tussen de seksen en in werk en sport gelijk in verscheidenheid, want de biologische factor valt niet uit te sluiten.

In onze loopsport leverde dat fraaie plaatjes op van honderden tot duizenden ‘mensen die gezamenlijk een door ieder gekozen afstand al hardlopend overbrugden. Familie, vrienden, kennissen en geïnteresseerde toeschouwers langs de kant om hen aan te moedigen en bij elkaar een groot feest voor al die ‘mensen. Ik spreek niet van mannen of vrouwen, nee, bewust van mensen. In een normale hardloopwedstrijd is iedereen welkom: wedstrijdloper of recreant, man of vrouw, wit of bruin, homo of hetero, pot of deksel, het maakt niet uit. Maar wat krijgen we nu? Er ontstaat een nieuwe trend. Vrouwen slaan door en organiseren loopevenementen alleen voor vrouwen. Eerst in Nijmegen, daarna in Groningen en Rotterdam en nu in Utrecht de Utregse meidenloop. Hebben de scholen, de sportverenigingen, de overheid, kortom de hele Nederlandse samenleving waaronder ik, zich meer dan 40 jaar uitgesloofd om onderscheid tussen mannen en vrouwen te minimaliseren, schieten daar een aantal vrouwen uit de categorie ‘dwaze Mina toch helemaal door. Gaan ze loopjes organiseren voor alleen vrouwen, omdat mannen meer ‘haantjesgedrag vertonen, het bij hen draait om verbroedering in de sport, dat gelijk vertaald wordt naar verzustering en waarbij de vrouwenorganisatie naast sportiviteit en gezelligheid heeft ingezet op integratie. Tranen springen in mijn ogen bij het lezen van dat laatste woord. Integratie van allochtonen vrouwen wordt er mee bedoeld en spreekt het duiveltje in mijn hoofd me nou toe dat dit betekent dat daarmee de mannen voorgoed worden buitengesloten? Betekent het dat hier dan politieke en religieuze zaken mee gaan spelen bij het organiseren van hardloopevenementen? Een soort nieuwe verzuiling met allemaal aparte loopjes voor allerlei doelgroepen. Past overigens wel bij het beeld van het politiek palet van dit moment. Alles is zo versnipperd dat er nauwelijks een geheel van valt te maken.

Geeft deze tendens me nu het recht om een mannenloop te organiseren? Een loopevenement waar vrouwen niet welkom zijn, waar mannen onder elkaar heerlijk hun ‘haantjesgedrag mogen etaleren, waar weer eens een echte schuine mop wordt getapt, waar weer ongegeneerd scheten worden gelaten tijdens het lopen en iedereen kan zien dat voorin de fanatieke lopers vol adrenaline tot de grens van hun kunnen gaan om als eerste de finish te overschrijden, omdat daar een oogverblindende schoonheid van het vrouwelijke geslacht klaar staat met een lauwerkrans en die overhandigt met de onvermijdbare, maar oh zo gewenste, drie klapzoenen. Maak ik die tijdreis waar en ga ik 40 jaar terug in de tijd? Misschien wordt er dan zelfs na de finish nog even lekker geknokt om de rondemiss. En loop je dan rond, met de lauwerkrans, drie afdrukken van de knalrode lipstick en een blauw oog, dan ben je de man van de dag, de bikkel, het haantje, de macho, the king of the road?

Mijn verstand zegt nee tegen dit idee en spreekt me vermanend toe om mijn generaliserende en schokkende gedachten. En toch overweeg ik het. Puur om een statement te maken. De naam moet dan die van de Utregse meidenloop, waarbij voor de g gekozen is omdat het zo lekker stoer bekt, wel overtreffen. Wat zal het worden? Hengstengang, ballenloop, Macho mannenloop of zwaffelloop? Eerst maar eens overleggen met het bestuur van mijn atletiekvereniging, want het moet wel onder de Atletiekunie-vlag, er zijn immers al genoeg wilde lopen in ons postzegelgroot land. Ik hoop dat ik ze er warm voor krijg, maar gezien de geëmancipeerde samenstelling van ons bestuur vrees ik het ergste. Misschien maar goed ook.

© hardloopnieuws.nl