Hardloopnieuws

Tweehonderdvijfentachtig kilometer. Af en toe zei ik het even hardop tegen mezelf tijdens de voorbereiding maar het landde eigenlijk nooit echt. Het enige dat ik dacht was dat het best wel ver is. En dus trainde ik maar gestaag door totdat het eindelijk de week voor de start was en we met een auto volgeladen met eten, drinken en loopkleren richting Milaan reden.

Tijdens de briefing werd al snel duidelijk dat de beloofde 285km niet gehaald zou worden. Moeder natuur had op de route een aardverschuiving georganiseerd waardoor we ofwel een stuk zouden moeten gaan trailen (en daar had ik uiteraard bijzonder weinig zin in) ofwel zwemmen (daar ben ik bijzonder slecht in) ofwel vlak voor de crime scene in een auto springen en dan bij de volgende afslag van de autostrada er weer uit kruipen met verkrampte benen. Ook een weinig aantrekkelijk aanbod, maar mij was 100% asfalt beloofd en dat heb ik op deze manier gekregen ook. De editie van 2016 zou dus de boeken in gaan als die van ‘slechts’ 275km. Nog steeds best wel ver als je het mij vraagt. En zo vertrokken 45 dappere strijders om 8:07 op vrijdagochtend richting San Remo. Op weg naar het onbekende. Het langste tochtje uit m’n blonde leven, ondanks de ingekorte route.
 

Ik had me van tevoren niet heel goed ingelezen in de route. Doe ik eigenlijk nooit omdat het er niet toe doet in welk dorpje je uithangt, die 275km blijft 275km. Het enige dat ik wist was dat iets over de helft we op het hoogste punt zouden zijn, de Passo del Turchino. Hierna zou een afdaling volgen tot de zee en dan was het nog zo’n 100km glooiend langs de kust. En dus was m’n strijdplan simpel doch doeltreffend: heeeeeel rustig starten en die berg over zien te komen zonder kleerscheuren of bijtende honden. Daarna zien we wel weer. Met Koen had ik afgesproken dat ik ‘m elke 4 uur nodig had om m’n rugzak van een nieuwe lading eten en drinken te voorzien, maar elke 10 kilometer spotte ik een meneer in de bosjes met een camera aan de overkant van de Naviglio Pavese, het kabbelende beekje dat we vanaf de start volgden. En nadat ik in Voghera een kleine omweg had genomen omdat ik een lintje had gemist heeft Koen me eigenlijk door elk dorpje geloodst en heb ik ‘m nooit langer dan 20 minuten niet gezien. Ultrasupporten heet dat.

Lees hier verder