Hardloopnieuws

Na vele malen gezegd te hebben dat het ultralopen wel klaar was blijft Jan Albert Lantink de ultrawereld verbazen.Dit weekeinde was hij present bij de 100 mijlen van Berlijn, de Mauerweglauf 100 mijl. De arts uit Borne liep een verbluffende tijd van 13.39.56. Het was de tweede tijd ooit in de wedstrijd in Berlijn gelopen. Volgens ultraloop statisticus Henri Thunnissen is dit de officieel snelste tijd ooit gelopen door een Nederlander op deze afstand.

Onderstaand het raceverhaal van Jan Albert Lantink.

“Bizarre trainingsperiode gehad met blessures.Mijn trainer zei dat ik niet meer dubbele trainingen in de week moest doen ( hij bedoelde opa wordt te oud….) Promp kreeg ik door onderbelasting(?) het ene gedoe na het andere. Vorige week met mijn gezin op vakantie:34 graden en met blauwe ogen, sproeten en een factor 50 huid is het een mooi rood feest. Vrijdag onze kat ontsnapt Tweet. Hebben haar 8 jaar uit het asiel en haar voorgeschiedenis liet zien dat behoorlijk klappen had gehad. Mijn ouders hadden vroeger honden katten eenden etc. dus met dieren opgegroeid.Tweet was weg en als bijkomstigheid werd er bij ons in de wijk na de Ek finale dames vuurwerk afgestoken. Onze kat woensdagnacht gevonden. Iedereen blij en speciaal onze dochters. Vrijdag naar Berlijn en jawel Jan Pieter een van de begeleiders had een fietsongeval in Berlijn gehad (was er eerder). Hij werd in de nacht voor de wedstrijd teruggebracht naar Nederland. Je kunt dus voorstellen dat ik vrijdagmorgen super scherp aan de start stond. Er bleek ook nog een jonge Duitser favoriet te zijn (iets van 23) Nu ja hoe mooi kan je dan denken…Die gaat eraan. Ik schatte in dat ik weinig moeite met hem zou hebben. Hij liep het eerste deel met een trailrugzak, hoe dom kan je zijn. In het eerste deel ging ik geleidelijk vesnellen vooral als het omhoog ging. Kat in het bakje…Na 1,5 uur was ik hem al kwijt. Vlak na de start ging het uren regenen, niet stortbuien, maar wel een schoenwissel moeten doen.
We hadden afgesproken dat we dat we een schoenwissel zouden doen als het droog was. Het werd droog, toen andere schoenen aan en jawel na kwartier weer regenen. In plats van oranje kleurde mijn rechter schoen steeds roder.
Ik maakte me wel zorgen. Ik moets nog iets van 130 km. Er waren meer heuveltjs dan ik verwacht had en kasseien en dat is lol met wedstrijdschoen aan.
Henk Knol, de begeleider op de fiets, bleef rustig ondanks dat ik af en toe flink zat te mopperen. Mijn duurvermogen was minder dan ik wilde en dat betaalt zich vanzelf terug. De laatste 30 km werd een survival. Een Duitser die een tijd meefietste en wist dat mijn voet total loss was( althans zo leek het: bloed liep over en uit de rechter schoen) vroeg mij bijna dwingend in de laatste kilometers om een facebook foto te maken van mij en de eerste estafetteloper. Ik vond dat zo ongepast en na een jaar werken in Berlijn ( 1990) kende ik genoeg Duitse scheldwoorden. Ik heb hem daarna niet meer gezien. Henk zei nog doe rustig. Vlak voor de finisch keek ik toch maar eens op mijn horloge 1337. Fuck ik moet nu alles uit de kast halen voor de tweede tijd ooit (1340).Een verbeten sprint tot in het stadion volgde. Alles werd uitgeschakeld en de adrenaline kwam uit mijn oren.Yes gehaald en na de.finisch geholpen door een sportarts.Gisterenavond in een rolstoel door Berlijn.Ik had een bordje op mij schoot: bitte gebe etwas Spenden, ich kann nicht das Altesheim Abendrot bezahlen und muss deswegen Ultralaufen. Beste team met Jan Pieter (echter dat was van korte duur), Karin, good old/young Henk en geweldig Hal Vaalt en Saskia van Step One Borne die in Berlijn waren en geweldig hebben geholpen en als vliegend keep functioneerden.”