Hardloopnieuws

Hardlopen

Door Henk van Duuren

Ik loop graag naar de koelkast. Wie niet? Er zit altijd wel iets van je gading in, gezond of ongezond, het maakt niet uit. Ik heb trek, wil iets te snaaien hebben of gewoon om ingrediënten voor een ontbijt, lunch of maaltijd te pakken. Iedere ochtend doe ik de koelkast open en denk aan mijn favoriete sport, hard lopen. Niet omdat ik een associatie met voedsel en sport heb, in de verste verte niet. Het komt doordat Dafne Schippers me met een vrolijke lach vanaf het yoghurtpak aankijkt.
 

De yoghurt verdwijnt in een kom, muesli daalt ruisend neer en beelden van Dafne schieten door mijn hoofd. Het gedrentel voorafgaand aan een wedstrijd, de concentratie bij de start, de versnelling in het tweede deel van de race en de bevrijdende lach of diepe teleurstelling na de finish. Elke dag brengt wel een nieuw moment, soms raadpleeg ik zelfs een filmpje op you tube om te kijken of mijn werkelijkheid geen schijnwerkelijkheid wordt. Ik ben nog nooit bedrogen uitgekomen. De juiste beelden zijn in mijn interne databank opgenomen en zonder abonnement of druk op de knop speel ik de beelden af. Telkens weer met het ongeloof dat ze, zeker voor Nederlandse begrippen, ongedachte prestaties levert op de honderd en tweehonderd meter sprint. Elke start, die ze afdwingt in een internationale finale, verdient bewondering. De kom is leeg, het bordje met broodjes ook en Dafne verdwijnt met de vleeswaren, boter en kaas in de koeling. Ze lacht zelfs nog als ik de deur sluit en het lichtje uit gaat.
 

Bij de avondmaaltijd bestaat mijn toetje uit, je raadt het al, yoghurt. Nooit wil ik meer iets anders. De koelkast gaat open en ik word door lichte paniek bevangen. Dafne is uit de koelkast verdwenen. Mijn vrouw heeft zich laten verleiden tot het kopen van een ander merk, waarbij de tweede gratis is. Mijn gemopper is niet van de lucht en vrouwlief verklaart me voor gek. “Dan doe jij de boodschappen maar!” is haar suggestie. Binnen tien minuten sta ik in de supermarkt en vlei Dafne in het winkelmandje. Bij de kassa reken ik € 32,50 af. Dat ligt niet aan mijn verslaving aan Dafne, maar aan al die verleidelijk lekkere dingen, die ik niet kan weerstaan.
 

Het yoghurt toetje is extra lekker door de vruchten, de grote dot slagroom en de chocoladeflikken. Zelf boodschappen doen heeft zo zijn voordelen. Het pak is leeg. Ik frommel Dafne op en deponeer haar in de afvalbak. Nog een laatste blik in de koelkast en daar lacht ze me al weer toe en ook haar tweelingzusje. Ik heb het zekere voor het onzekere genomen om zo blijvend van ijskoud de beste te kunnen genieten.

© hardloopnieuws.nl