Hardloopnieuws

Tijdens de Super League zondag in Luik was Hanne Claes een van de grote uitblinkers. Ze won de 100 én de 200 meter en was ook tweede in de gemengde 4×400 meter. Vanaf eind mei gaat de focus weer naar de 400 meter horden, waarin ze na vijf jaar eindelijk nog eens haar persoonlijk record wil aanscherpen. En wie weet komt ze dan wel dicht bij een WK-finale.

“De interclub is een leuk trainingsmoment voor mij”, zegt Hanne Claes/DCLA, die zondag de 100m won in 11”67 en vervolgens ook de 200m in 23”68. Het was een terugkeer naar haar oude liefde, de korte sprint. “Het was leuk om nog eens op de korte sprint aan de start te komen. Vooral mijn overwinning in de 100m is een complete verrassing, want de Belgian Rockets zijn supersterk. Ik ben blij met mijn dag, twee overwinningen. En de 4x400m was mooi om de stevige trainingsdag helemaal af te maken.”

Vorig jaar al zei Hanne dat ze weer sneller wilde worden over kortere afstanden. Dat lijkt te lukken. “De tijden bevestigen dat ik weer sneller aan het worden ben”, stelt ze zelf vast. “Toen ik nog gespecialiseerd was in de 200m, opende ik mijn seizoen ook altijd met 23”60, dus als ik er mij op zou toeleggen, zie ik mij zeker laag in de 23 seconden lopen. En in de 100 meter kwam ik met tegenwind dicht bij mijn persoonlijk record (11″49), dus ik zit zeker weer op mijn oude sprintniveau.”

Ook dit seizoen ligt de focus opnieuw op de 400m horden, maar daar begint de Belgian Cheetah pas binnen enkele weken mee. “Het BK valt pas eind juli en het WK eind augustus, dus we hebben ervoor gekozen om pas eind mei met de 400 meter horden te starten”, legt Hanne uit. “Het wordt een belangrijk seizoen, want op 1 juli begint de olympische kwalificatie. Hopelijk bereik ik dan mijn topvorm en kan ik al zekerheid krijgen over de Spelen.”

Ondertussen krijgen Hanne’s doelen voor 2023 stilaan vorm. “Ik zou eindelijk nog eens mijn persoonlijk record (55”20) willen verbeteren”, vertelt ze. “Op dat vlak zit ik al even op mijn honger. En liefst loop ik dan ook de olympische limiet (54”85), of zet ik op zijn minst een stap naar Parijs via de ranking. Op het WK droom ik van de finale, maar ik ben niet de enige. Ik vind het moeilijk om te zeggen of dat realistisch is, want het niveau blijft maar stijgen.”

Na de Spelen in Tokio, die ze met een stressfractuur in de voet liep, overwoog Hanne nog ernstig om te stoppen wegens aanslepend blessureleed. “Ik ben heel blij dat ik het toen niet voor bekeken heb gehouden”, klinkt het nu. “En ik heb trouwens het punt al meegemaakt waarop het echt genoeg geweest was, want na Rio ben ik acht maanden gestopt. Momenteel voel ik dat ik, hoewel ik al 31 ben, echt nog vooruitgang aan het maken ben. En ik voel me ook heel goed in mijn trainingsgroep (bij Carole Bam, red.). Het helpt als je elke dag met plezier naar de training gaat. Blessurevrij blijven blijft mijn grootste uitdaging, maar tot nu toe loopt alles vlot. Het is het allereerste jaar dat ik volledig blessurevrij door de winter kom. Hout vasthouden, maar voorlopig ziet alles er goed uit”, besluit de Belgian Cheetah.”

(Bron atletiek.be)