Hardloopnieuws

Hardlopen

Ze jagen op me. Echt waar! Het is geen inbeelding of zo. Geen psychische aandoening, niets daarvan. Ze jagen op me. Een hele club. Ze hebben een doel. Ze willen me pakken. Niet één, nee…..allemaal. Ze hebben het op mij voorzien. Al die kerels in hun snelle pakjes. Een tot op het bot gemotiveerde horde. Ik ben een doelwit, ik ben een prooi, nog niet aangeschoten, nog niet, maar soms hebben ze me te pakken.

Staan ze me op te wachten. Niet vaak, geen grote groep, meestal een enkeling, af en toe met zijn tweeën. Dan moet je die hoofden zien. Eén grote grijns, de vuist gebald, triomfantelijk en wat zijn ze dan tevreden. De hele wereld moet het weten. We hebben hem te pakken. Het is me, het is ons gelukt. We hebben hem verslagen. Hij heeft in het stof moeten bijten.

Komt de rest er ook nog eens achter aan. We hadden je bijna te pakken. Ik zat vlak achter je. Nog even en dan ben je de klos. Het gaat me, het gaat ons lukken. Het is slechts een kwestie van tijd. Volgende week ben je voor mij. En ze zijn ook nog eens allemaal groter, breder, zwaarder, sterker lijkend. Ze durven wel op tegen dit onderdeurtje, een mannetje van niks, amper vlees, voornamelijk botten. Ik voel me dan net Calimero, dat klagende kuiken met zijn eierdopje op zijn kop: “Want zij zijn groot en ik is klein!”.

Mijn mailbox wordt overladen met complimenten. Ja heus, voor mijn loopprestatie. Dat ook wel weer, maar aan het eind krijg je toch een steek. Geen doodsteek, nee, meer een por, een opdonder, net alsof je geknepen wordt, even die felle, gemene pijn. Maar je finishte wel achter……..staat er dan. Of ik dat niet door had. Als een hijgend hert ben ik immers over de meet gekomen. Helemaal stuk. Alles gegeven, nergens ingehouden, de hele wedstrijd volle bak. En als toetje? Ja hoor, het enthousiaste, ingelukkige, volop triomferende ontvangstcomité. Dat heb ik ook wel gezien. Ik ben beslist niet gek, echt niet!

En ik weet het zelf ook wel. Ze krijgen me te pakken. De jagers gaan winnen. Zeker weten, de hele groep. Elke keer zal ik een gevoel krijgen alsof ik het al eens eerder heb mee gemaakt. Ik word overlopen, achter gelaten en zie er steeds meer voor me finishen.

Eigenlijk, maar nog steeds niet van harte, gun ik het ze ook wel, want als ik twintig, dertig of veertig was, wilde ik bij het hardlopen ook niet verliezen van een afgetrainde pezige spijker van 54 jaar. De jacht is nog steeds open, want tot nu toe heeft nog niet iedereen me te pakken, nog niet….nog niet!

© hardloopnieuws.nl