Hardloopnieuws

Overpeinzingen

Door Jitze Weber

Heeft u ook van die herinneringen aan uw eerste duursportervaringen? Misschien was dat wel de Avondvierdaagse. Een crisisbestendig loopevenement. In het dorp waar ik tegenwoordig woon zijn ze ook weer aan de wandel. Met of zonder medaille? Ranja? Een appeltje of een koek? Door de jaren heen heb ik er nogal vaak aan meegedaan en net als in het hardlopen is er veel veranderd. Vierdaagse is een relatief begrip. Eigenlijk gaat het om een vijfdaagse, het flexlopen heeft een aantal jaren geleden zijn intrede gedaan. Er is een reservedag, officieel een rustdag, maar op de betreffende woensdag mag je eventueel ook de avond inhalen die je anders zou missen en dat zou dan weer jammer zijn want… de medaille. Tijdens de hardloopvierdaagse van Apeldoorn is er geloof ik geen reservedag. Of het in de toekomst om vier dagen hardlopen zal blijven gaan kun je je terecht afvragen nu ze daar een Stichting ten behoeve van de Marathon van Apeldoorn zonder marathon willen runnen. Meer deelnemers of zoiets. Je kunt het de Apeldoorners ook niet echt kwalijk nemen. Te weinig vrijwilligers. Iedereen stort zich opeens op het participerend samenleven en dan houd je geen tijd meer over om op een koele februariochtend bij het dertigkilometerpunt te staan. Moeder moet nog een schone luier en vader zit al sinds gisteravond achter zijn Spongebobmarathon. Dat gaat niet helemaal lukken met ook nog die Midwintermarathon. Het woord marathon valt te pas en te onpas.  Eerder al ontbrandden er op diverse loopsites discussies over wat een ultraloop precies was. Ondanks dat het begrip ultraloop tamelijk goed gedefinieerd leek, kon het kleine groepje liefhebbers het er maar moeilijk over eens worden. Nu lukt het ook al niet meer met een vierdaagse en met de marathon. Vier kan ook voor vijf staan en marathon ook voor 27 kilometer of voor heel lang Spongebob kijken.

Even terug naar de jaren-60. De Avondvierdaagse bestond al, het bewijs heb ik ergens op zolder liggen. Elk jaar meegedaan. Lopen was leuk, dus naast de Avondvierdaagse waren ook de HWU-tochten populair. Ineens weinig klasgenoten meer onderweg. Langere afstanden, je groeide er vanzelf in. De Hengelose Wandelunie had al snel een eigen gebouw. Veel bleef hetzelfde : de schoolklasjes ( toen nog zonder "clubkleding" ), de formulierenkraampjes, de Jo met de banjotypes die snelwandelend door zanderige bochten ploegen, dat heb je nu nog. Nieuw zijn de telefoontjes onderweg, elke school een eigen verzorgingspost, de wegbreng- en meeloopouders, de haast omdat er nog zo veel andere dingen moeten en nog wat nieuwigheid die ik maar als gedoe omschrijf. U als hardloper zou toch raar opkijken als u vier dagen de tijd had voor een halve marathon en dan daarna nog in muziek, bloemen en snoepzakken werd ondergedompeld. Maar goed, het gaat om de pedagogische waarde en je moet ergens beginnen. De intocht op de laatste dag kun je als calculerend wandelaar ontwijken door de reservedag te benutten. Met je kinderen meelopend lukt dat niet.  Omwille van de sociale gezamelijkheid hang je dan op vrijdagavond uren rond op de grasmat van het verzorgingstehuis in afwachting van het aansluitmoment. Hoefde in 1962 ook niet. Door naar de finish, zelf door de stad naar huis, een beker melk, babbeltje en slapen. Andere tijden in de wandelsport.

Niks mis mee, die Avondvierdaagse. Sommige kinderen die anders maar wat rondhangen, zijn ineens lekker buiten bezig en voor je het weet krijgt het een onverwacht vervolg. De verveelde ploeteraar achteraan kan de voetballer van morgen zijn, sorry, de hardloper van morgen. De jeugd van nu is niet anders dan de jeugd van vroeger. Ze lopen andere routes en gaan wat vaker en langer zitten onderweg. Misschien wordt de Avondvierdaagse in de toekomst wel voorjaarsavondmarathon genoemd. Of de Stichting in Apeldoorn dat nog trekt is de vraag. Iemand moet de kar blijven trekken. Meestal zijn het de duursporters zelf. Hardlopers deugen niet als glimworm. Laat maar zo.

© hardloopnieuws.nl