Hardloopnieuws

Door Jitze Weber

We leven lopologisch gezien in een vreemde tijd. Steeds meer mensen lopen hard, steeds meer hardlopers hebben er plezier in en steeds minder hardlopers laten zich inspireren door toplopers met als gevolg dat de marathon een feestje is met een paar Afrikanen voorop en oh wat is het toch knap dat Gait-Jan Kruupmoes al onder de honderd kilo zit en nu de kidsrun probleemloos heeft uitgelopen. De kranten vullen de overgebleven ruimtes op met voorbeeldige trendlopers en vinden het eigenlijk verder wel best dat de eerste Nederlander als elfde binnen is. Met weinig oog voor het trainingsproces is hardlopen ook tamelijk oninteressant om naar te kijken. Dat vinden de hardlopers zelf ook. ” De wedstrijd begint ongeveer bij het 30 km-punt. ” aldus vrijwel iedere hardloper. En ja, daar gaat het erom of je een basis hebt om door te stomen, of je de snelheid hebt om op te stomen en of je stoomboot niet van bedenkelijke makelij is. Dat laatste is verreweg het belangrijkste. Toen wij nog iets betekenden omdat de Afrikanen hun tickets niet konden betalen, wonnen we nog wel eens in het Westland of in Klazienaveen, maar dat is geweest. De toppers van toen vind je nu achter een bureau, bij een clinic ( wat vind ik dat een kutwoord! ) of als anonieme muis in het bos.

Eind jaren-70 volgde een periode dat de duursport onderwerp werd van onderzoek. Overal ex-topsporters met een labje binnen de betrekkelijke veiligheid van de universiteit. Hoe terecht het was dat ik al eens riep dat onderzoek nodig onderzocht moet worden is de laatste tijd wel gebleken. Het percentage weetneppers stijgt dagelijks, maar wat wil je ook als binnen dertig jaar half Holland hoogopgeleid moet worden. Het doet sterk denken aan de beatmis in de jaren-60. Allemaal toppers, die keizers met nieuwe kleren. Het gaat niet meer om talent of serieuze kennis van zaken. Het netwerk bepaalt waar je terecht komt. Dat geldt voor atleten, voor trainers en voor de hele bondsbonzenclan die er aan vastplakt. Wetenschap bracht in de duursport wel tools. Aanvankelijk had je daar als middelmatige loper een heleboel aan, maar spoedig bleek dat het in de topsport toch echt om andere skills draait. Killing instinct is aan ons niet besteed, maar we weten wel alles van de processen die de spoedige omzetting van ADP in ATP positief beïnvloeden. Toptrainers worden in de aanloop naar het echte werk bestookt met moraliserende onzin inclusief ontkenning van de feiten. Het demotiverende effect is vervelend, maar ook wel een goed filter om degenen die uiteindelijk toch niet de consequenties trekken van het topperschap meteen te lozen middels desinteresse onderling en klotenbaantjes tot de tijd om is. Wel het enige nuttige aspect van de clowneske wanvertoning. Geen wonder dat de bindingscheppende grapjasserijdagen in het bedrijfsleven af en toe worden gevuld met sportvoorbeelden.
Het is een klef moeras geworden. Zompig tot aan de einder en zo komt het dat het al twintig jaar dezelfde mensen zijn die het aura van alwetendheid in cash omzetten. Zwoegende clubtrainertjes mogen voor pakweg tweehonderd euro per dag komen luisteren wat de grote jongens en meisjes allemaal weer hebben opgegraven in de Gobiwoestijn. Koppie soep, een grapje, een mapje en aan het einde van de dag een aanwezigheidscertificaat en een welgemeend ajuus. Een feelgoodindustrie waar je als weldenkend mens niet in zou mogen trappen. Veelal detaillistisch geneuzel met kennis die het qua effect niet haalt bij een lekkere pot bier of een strandwandeling als het al in praktijk gebracht wordt.

Wetenschap is nu door sportpopulisten dan ook de wacht aangezegd. Ergens las ik een artkeltje waarin iemand goed weergaf hoe er soms naar wetenschapsbeoefening gekeken wordt : ” Jij kunt wel professor in de sterrenkunde zijn, maar ik zie heel andere dingen als ik naar de maan kijk “. Daar heeft dat corrupte gepubliceer natuurlijk behoorlijk aan bijgedragen. Gevolg is dat de arme Haile nog steeds niet gelooft dat kracht en snelheid moeten worden ingeleverd met het stijgen der jaren. Ik vestig mijn hoop op de overtuigingskracht van Jos Hermens en op Rotterdam, waar we hem met zijn allen de weg naar de finish wel willen wijzen.

Als je de lol als trainer erin wil houden, dan heb ik wel een paar tips : volg een paar cursussen en bepaal daarna zelf wat je met je kennis doet. Begin met een kritische heroverweging na afloop van de cursus. Blijf niet te lang clubtrainer, want dan verzand je in bestuurlijk drama en tegen de stroom in roeien. Houd je houdbaarheidsdatum in de gaten en besef dat topsporters geboren worden en niet voortkomen uit de clinic van de krant. Train wie je zelf wilt trainen en bevecht het wantrouwen niet als je het om je heen voelt. Doe niets om er bij te horen als je jezelf geweld aan moet doen. Als je dan nog een vriend overhoudt en je blijkt dat zelf te zijn, dan was het een mooie carriere.

Als je de lol er als loper in wilt houden heb ik ook wel een paar tips. De belangrijkste is : haal de motivatie uit jezelf, dat werkt beter. Blijf baas op eigen benen en loop door op je eigen manier. Zoek een trainer of een club als je dat nodig vindt en als het niets meer bijdraagt, ga dan je eigen gang. Ontken je eigen talent of verval ook niet. Zonde, want lopen kan leuk en gezond zijn, ook zonder noemenswaardig resultaat. De enige verslaving waar je wat aan hebt. Kijk af en toe naar de maan. Het zal je opvallen dat je steeds dezelfde kant ziet. Als dat je nieuwsgierig maakt, ga dan op trainerscursus. Zo niet, zak dan lekker in een stoel en luister naar ” Dark side of the moon “. Wie vindt dat ik in herhaling val moet maar een loopblad kopen.

© hardloopnieuws.nl