Hardloopnieuws

Het is allemaal leuk en aardig, zo’n wedstrijd winnen, maar zoals ik had afgesproken met m’n trainer zou gelijk na de wedstrijd m’n obladi-oblada life weer doorgaan. Niks geen tijd om te herstellen want ik mocht toch niet zo hard lopen op Texel. 1 dagje om bij te komen en daarna met gierende banden verder richting Hongarije en Sparta. Dus liep ik gedwee weer m’n eerste kilometers op woensdag om zo de week af te ronden met een kleine 240km. 

Omdat ik graag ook wat quality time met m’n inmiddels al 9-jaar durende escapade wilde hebben ging ik, ondanks de slechte weerberichten, op pad om de 50km op zaterdag af te raffelen in plaats van zondag. Hoefde ik zondag slechts een blokje om. Waar ik op Texel nog vervelend vrolijk door weer en wind liep te zingen daar liep ik hier weer ouderwetsch knetterhard te vloeken op de bak wind die -welke kant ik ook op liep- vol in m’n guichel blies. En om het geheel af te maken kreeg ik er gratis een nat pak bij. Zelfs de in regenpakken gehulde Jut en Jullen op hun profi fietsen zochten een schuilplaats bij de vuurtoren van Marken en keken me verdwaasd aan dat ik niet hetzelfde deed maar doorliep. God wat vond ik mezelf heroisch. En zielig bovendien.

De dag erna mocht ik weer een beetje doorlopen. Met wederom die wind die maar niet leek te gaan liggen. De regen werd me bespaard, maar hoewel ik heel hard m’n best deed kon ik maar net het voorgeschreven tempo halen. Moe en niet erg voldaan plofte ik op de bank om de volgende ochtend om 4.30 weer op te staan voor de volgende training. Auw! Die deed pijn zeg. Ik was nog niet helemaal klaar voor de maandag dus dook ik terug m’n bed in en zou ik het ‘s avonds nog wel eens proberen. Aangezien ik nooit een training oversla gebeurde dat ook. Met frisse tegenzin maar wel met bloedspoed zodat ik na 1 uur 34 weer terug was en 20km dichterbij m’n doel. Kleine pijntjes hier en daar wijzen erop dat ik op het randje loop momenteel, aan mij om er niet overheen te donderen.

Lees hier verder