< terug

Niet elke elfde is hetzelfde.

Een elfde plaats kan een fantastische prestatie zijn. Niet elke elfde plaats staat voor net niet. Abdi Nageeye is in Rio ver boven zichzelf uitgestegen en slaagde erin als elfde te finishen in de Olympische marathon. Dat is de op een na beste prestatie die er door een Nederlander geleverd is op dit onderdeel bij de mannen. Nijboer werd tweede in Moskou, onvergetelijk. Verder speelden we geen al te grote grote rol bij het marathonlopen. Dat er in Moskou geen Amerikanen meeliepen valt weg te strepen tegen het niet meedoen van Russen in Rio.

16 september 2016 (0 reacties)

Overpeinzingen

Een elfde plaats kan een fantastische prestatie zijn. Niet elke elfde plaats staat voor net niet. Abdi Nageeye is in Rio ver boven zichzelf uitgestegen en slaagde erin als elfde te finishen in de Olympische marathon. Dat is de op een na beste prestatie die er door een Nederlander geleverd is op dit onderdeel bij de mannen. Nijboer werd tweede in Moskou, onvergetelijk. Verder speelden we geen al te grote grote rol bij het marathonlopen. Dat er in Moskou geen Amerikanen meeliepen valt weg te strepen tegen het niet meedoen van Russen in Rio. Abdi vond zelf dat hij er nog wat extra power had moeten uitpersen, maar hij mag best dik tevreden zijn.

Churandy Martina moet na Tokio maar chef de mission worden. Zelden iemand zo voorbeeldig een medaille zien mislopen. Na Tokio? Maar natuurlijk, eerst nog even meedoen in Tokio! Hij kan als atleet nog jaren mee en waarom zou je stoppen als het nog zo goed gaat? Churandy, we hebben van je optreden genoten en het is nog lang geen tijd voor iets anders. Daphne Schippers gaat napraten over die liesblessure. Na haar welverdiende vakantie zal die behoefte er hopelijk niet meer zijn. Het was de druk, iedereen denkt thuis dat je wel even wint, laat gaan. Op Jamaica hebben ze al die deskundologen niet. Je gaat hard of niet en zie hoe het is om dan aan de start te staan : niets meer of minder dan een reggae sundance over 200 meter.

 

Een elfde plaats kan ook een teleurstelling zijn. NOC-NSF ging voor een plek bij de eerste tien en toen werden we elfde in het landenklassement. Hoe dat zat met al die vierde plaatsen is gemakkelijk te verklaren. Na de losersvlucht was de teamgeest doorbroken en via nog te traceren routes in het brein raakt dan bij de achterblijvers de cortisolspiegel licht ontregeld. Klinkt plausibeler dan balen van orde en tucht, maar het komt op hetzelfde neer. Topsport, elke kleinigheid telt. Bij de leiding was men bang voor negatieve invloeden op de strijdlust als er uitgeschakelde atleten van het eigen team aanwezig zouden blijven. Het resultaat van die gedachte was het omgekeerde. Wat doet een uitgeschakelde teamgenoot? Aanmoedigen natuurlijk. En genieten van het samen zijn in een mooie omgeving. Als teamgenoot wil je dat wel, daar heb je hard voor gewerkt. Maar nee hoor, naar huis, nog net op tijd voor de ringoefening van Yuri op Lowlands.

 

Het zijn niet altijd de slimsten die zo lang in de sport blijven hangen. De Nederlandse sportcultuur is danig aan het verzakken. Voor jonge atleten ziet het er niet al te best uit. Al die hoogopgeleide drammers die je dagelijks aan je kop zeuren over hoe het allemaal gemanaged moet worden.  Ze beginnen je steeds meer voor de voeten te lopen. Je kunt ook zomaar weggestuurd worden omdat je het eigen succes in de voorrondes iets te uitbundig viert.

 

Tijdens de hele triatlon van Almere in 1993 was het voor het eerst dat Lowlands in de polder gehouden werd en ik voelde tijdens het fietsen toen ook al een sterke neiging om het parcours te verlaten en richting Biddinghuizen te rijden. Iedereen snapt nu waarom het me niet lukte bij de eerste tien te eindigen. Golven van muziek en gezelligheid kropen over de velden. Toch maar doorgereden. Almere was nog ver. Onderweg werden we toen aangemoedigd door festivalgangers die het allemaal wel grappig vonden.

 

Ruim een week na de losers kwamen de medaillewinnaars uit Rio ook terug naar Nederland. Er werden de nodige ridderorden uitgereikt aan de winnaars en winnaressen van het toch wat schaarse goud. Lintjesregen tijdens een zonnige nazomerdag en nergens een onweerskop te bekennen. Ingestudeerde spontaniteit, let op, je hebt getekend. In uniform gestoken zaten ze in het gebouw waar ooit boer Koekoek nog oreerde. Toen uilen zich nog in olmen konden verschuilen ging het allemaal al om dezelfde dingen. De representatieve stofjassenshow steekt schril af tegen een betoog van Marcus Bakker. Winnen in de sport, "Triumpf des Willens". Prima regie, maar je moet er niet te veel in geloven.

 

Nu gaan we het na-olympisch jaar weer vieren. Uithobbelen in het bos. Deelnemers gaan weer lezingen houden met de zoveelste versie van de analogie tussen presteren in de sport en het behalen van bedrijfsresultaat, hoge examenscores, een uitmuntende gezondheid en weet ik veel wat allemaal, alles opgeleukt met krokettenzaaltjes en muziek. Het zal mij benieuwen waar die doorgeschoten imagocultuur in eindigt. De finale in Moskou gaan de voetballers niet halen. Deelnemen is ook belangrijk, hoe Olympisch gedacht. In het Papendal zal het nog lang rumoerig blijven. Even de bakens verzetten . Meer dan 1000 dagen tot Tokio. Het huis van de Sport wordt een opvanglocatie voor uitgerangeerde sportdeskundigen met baalangst.

 

Een elfde plaats kan ook een "Day in the life" zijn. Begin augustus 1995 deed ik mee aan het open Deens kampioenschap triatlon-lange afstand in Fredericia. De golven van de zee in de ochtend waren een verademing. Het was 32 graden. De wespen vlogen boven de cola bij de verzorgingsposten tijdens het lopen. Ik werd elfde bij de veteranen. In Denemarken is het maar zelden zo warm. Toen wel, pech, maar de kinderen hebben heerlijk in het zand gespeeld. Elfde, so what?

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *