Hardloopnieuws

Overpeinzingen

Intussen houd ik het al meer dan twee jaar vol om niet meer aan de start te verschijnen. Dat valt verder niemand op en wat zou het ook. De training verloopt heel goed. Wat heet heel goed? Wel, niets meer of minder dan dat het leven op orde is en daar ben ik heel blij mee. Af en toe kijk ik op uitslagen.nl en dan kom ik steeds minder namen tegen die me bekend voorkomen. De mensen die vroeger om me heen liepen, zijn vrijwel allemaal afgehaakt, een enkeling sputtert soms nog wat tegen. Altijd een zwerver geweest zijnde, laat ik voortdurend stilzwijgend werelden achter me, beseffend dat het slechts de horizon is die verandert als een mens de wijde wereld in trekt, niet de wereld. Denk dus niet dat mijn hardlopen zich beperkt tot het krabbelen van woorden op een zolderkamertje.

Prestatief stelt het allemaal weinig meer voor. Met een gemiddelde van veertig kilometer per week kun je jezelf vanuit het sportperspectief van mijn generatie amper nog hardloper noemen. Zoals ik in een ver verleden me al voorgenomen had, ben ik gestopt met marathons lopen toen de eindtijd opzichtig de vier uur overschreed. Zoals alle veteranen leed ook ik aan het Heintje Davids-syndroom. Het viel soms niet mee om nergens meer aan mee te doen, maar uiteindelijk is dat wel gelukt. Eigenlijk kan ik het in mijn gevoel soms helemaal niet terughalen. Zaterdags een halve triatlon in Oldeberkoop, een flink bord zuurkool en dan de volgende morgen starten in Enschede voor een marathon in 3.15. Waanzinnig leuk om te doen, misschien niet altijd verstandig, maar zolang het goed onderbouwd gebeurde, kon het helemaal geen kwaad.

Waarom is het toch zo moeilijk om te stoppen? Uiteindelijk is sport net als werk. Gezellig samen koffie drinken totdat je er om wat voor reden dan ook niet meer aan mee doet. Overmorgen ben je vergeten en zoals de Beatles al luidkeels zongen op kant twee van Sgt. Pepper : Life flows on within you and without you. Dat geldt voor werk, voor sport en uiteindelijk voor het hele leven. Stoppen is je ontworstelen aan bewegings- en aandachtverslaving. Stoppen is ook met je verstand het gevoel controleren. Vooral marathonlopers moeten beseffen dat stoppen en ophouden geen synoniemen zijn als het om hardlopen gaat. Weinig tot niets begrijp ik meer van hoe ik er vroeger mee bezig kon zijn. Het moeilijkste is nog om een trainingstechnisch goede structuur overeind te houden zonder een concreet trainingsdoel. De neiging tot labbekakken wordt erg groot vanaf het moment dat het niets meer uitmaakt waarheen de weg leidt. Zoals Toon Gerbrands me ooit zo mooi inzichtelijk maakte is het stellen van een helder doel belangrijk. In beweging blijven middels hardlopen zorgt dat de tijd langzamer gaat, aldus leert ons de relativiteitstheorie. In dat geval is er hoop; het gevolg van dat idee is immers dat je dezelfde of zelfs betere tijden loopt naarmate je langer onderweg bent. Moeilijk? Het kan, maar het zijn hoofdbrekers en lopen is juist ook onderhoud van datzelfde hoofd.

Back to basics : waarom ben ik gaan hardlopen? Vanuit de ervaring dat beweging meer brengt dan het halen van het doel. In beweging voelde ik me beter en volhardend in bewegen werd het effect zo groot dat ik eerder medicijngebruik op een verantwoorde manier kon loslaten zonder dat ik ermee in de problemen kwam. Vanuit die gedachte werd dat bewegen hardlopen. Het meeste effect in de minste tijd. Maar dan, het goede gevoel vroeg steeds meer training en het lijf wilde wel eens wat kalmer aan. Eerst de triatlon verkend, comfortabel maar tijdrovend. Yoga en meditatie waren de kortste weg naar minder trainen. Minder trainen voelde aanvankelijk eng. Training bracht mentale rust en minder trainen was niet zo goed voor het gevoel van bedrijfszekerheid. Gelukkig leefde ik in een druk gezin waarin van alles gebeurde en moest gebeuren, al waren het niet allemaal leuke dingen die we thuis meemaakten.

Planmatig te werk gaan, echt belangrijk voor een goede training en ook voor een goede afbouw. Ontwijken kun je de afbouw niet en wie te lang te enthousiast blijft (heel voorstelbaar), gaat onherroepelijk blessureleed en andere frustraties tegemoet. Het begrenzen van trainingsdoelen wordt een doel op zich en toen ik me er echt van bewust werd, lukte het goed de training te herstructureren.  De afbouw ging goed binnen het model van Gelder. Heel simpel meer fietsen of wat dan ook, om de weggelaten loopkilometers te compenseren, is geen oplossing. Substituerend krijg je meer bedenktijd, maar het vraagt eerder meer dan minder trainingstijd en fietsen blijft behelpen als het om compensatie van het loopgevoel gaat.

Maar eens over mijzelf schrijvend, de resultaten. Rio ga ik niet meer halen. Toen ik 23 was had ik er geen idee van hoe ik de 32 zou halen. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, dat ging jaren door. Nu ben ik 63, vier kinderen verder, inmiddels twee kleinkinderen rijker. Een van mijn kinderen stierf jong aan leukemie. Hij was drie jaar toen hij moeilijk ging lopen, ziekenhuis in, ziekenhuis uit, jaren lang en dan verliezen, acht jaar oud. Tegen kanker heb ik me de benen uit mijn lijf gelopen, voor KIKA deden anderen dat weer. Heel goed, daar in New-York. Een Nederlander bij de eerste honderd. Misschien gaat dat in Rio ook lukken. Het lot kiest zijn eigen weg. Met fundwings.com kun je nu de baas als sponsor regelen. Zou ik dat gedaan hebben als ik nog had gewerkt? Mijn laatste baas was de KLM in 1977. Kerndoel van het bedrijf was opstijgen en veilig landen op de plaats van bestemming. Wings. Het is een mooie herfst. Boven de mist hoor je de trekkende ganzen. Een tapijt van eikels, mensen spoelen aan in Griekenland. De Spartathlon, de deelnemers worden ingevlogen. Wat was de vraag ook al weer?

© hardloopnieuws.nl