< terug

Gezellig met de bus.

Het is wat ze een voor-olympisch jaar noemen. In het jaar voorafgaand aan de Spelen proberen topsporters in alle soorten en maten aan de kwalificatie-eisen voor deelname te voldoen. Dat valt niet mee en zo hoort het ook. Overal prachtig tartan, laat maar zien wat je kan. En dat deden ze, onze baanatleten. In Hengelo maakt niemand zich meer druk over de beschikbare budgetten. Monsterman is uitgeschakeld en in Nederland hebben we inmiddels genoeg talent om het zonder Marion Jones spannend te maken. De nieuwe column van Jitze Weber is uit

28 mei 2015 (0 reacties)

Overpeinzingen

Het is wat ze een voor-olympisch jaar noemen. In het jaar voorafgaand aan de Spelen proberen topsporters in alle soorten en maten aan de kwalificatie-eisen voor deelname te voldoen. Dat valt niet mee en zo hoort het ook. Overal prachtig tartan, laat maar zien wat je kan. En dat deden ze, onze baanatleten. In Hengelo maakt niemand zich meer druk over de beschikbare budgetten. Monsterman is uitgeschakeld en in Nederland hebben we inmiddels genoeg talent om het zonder Marion Jones spannend te maken. Het zat afgeladen vol en er was veel moois te zien. Het Dillemastadion blijft voorlopig nog wel een echt atletiekstadion. Goedgemutst vertrekt er binnenkort een ploegje meerkampers naar Götzis. Dat wordt weer lachen in de bus. "We… gaan ….naar…. Götzis toe, we gaan naar Götzis toe" (2 maal en dan herhalen). Sommigen beginnen onderhand een beetje genoeg te krijgen van de opgedrongen vierjarencyclus. Na de Spelen altijd eerst een jaartje sportief uithangen met feestjes, doemaarwattrainingen en een overdosis sociaal leven. Dan de vermoeiende eerste opbouw en een afterparty in het bos. Als derde de snelheid , kracht en het vormbehoud van de aanloopperiode om tenslotte te pieken, de limiet te halen en daarna weer de Spelen. Op naar Rio voor het kleiduiven schieten of voor wat dan ook. Atleten gaan steeds meer op mensen lijken. Rio is het hoogst haalbare, maar Götzis is veilig en gezelliger. De Elfstedentocht is het belangrijkste, maar de Weissensee gaat vaker door. Parijs is nog ver, maar Luik-Bastenaken-Luik is tenminste haalbaar. Topsport is lekker belangrijk, maar sport kan ook gewoon alleen maar lekker zijn. Voor topsport moet je talent en ambitie hebben. En als je dat dan hebt, zet je dan koetkekoet door? De praktijkvoorbeelden zijn er. Latent wereldkampioen, maar liever lekker leven in Oldenzaal, Hummelo of Koekange. Komt voor, risicocalculatie, denken aan later, in alle rust studeren, de Zwarte Cross mag niet gemist worden, eigen keuzes. De keuzeheren zoeken het verder maar uit, talent komt nooit alleen. Als het hoofd op hol slaat, moet je de benen nemen. De weg terug is er ook. Overal afritten langs de snelweg.

 

Sport is maffia. Met die stelling maakte ik me vijfentwintig jaar geleden al impopulair, maar het lijkt erop dat het waar is. Terwijl de bus naar Götzis een tussenstop maakt bij Raststätte Gelsenkirchen vanwege de overheerlijke erwtensoep, gaat het voetbal in Zürich de ontmaskering tegemoet. De hete kolen wachten inmiddels een paar bergen verderop onder de stoelen in Lausanne. Het ethisch reveil is na hoofd en hart nu ook de bestuursburelen aan het infecteren. Best grappig, voor een gewone huis- tuin- en keukensporter is het je reinste cabaret. Ik hoop niet dat al die zelfreflectie zo ver doorschiet dat de topsport helemaal ophoudt te bestaan. Zou Miranda Boonstra dat nog meemaken? Sta je net aan de start van de halve marathon van Berg en Terblijt, weerklinkt het startschot middels het testen van een raketwerper en ga je er als een speer vandoor. Na een minuut of tien pak je na een fikse inspanning de kop en opeens rijdt er een complete motorclub voor je om de weg vrij te maken. Langs de kant allemaal klappers die hun huisjes graag heel houden en altijd bereid zijn voor bescherming te betalen.

 

Waar blijft de tijd? En vooral : waar blijft die snelle tijd op de marathon? In Rotterdam waait het, Rome is te warm, Amsterdam te laat en voor Berlijn moet je bij Gelsenkirchen linksaf en dat doen topsporters van nature niet graag. Geen enkele reden om sentimenteel te worden, maar bij een winnende tijd van 2.14 zaten we vroeger te gapen. Lopen is gedemocratiseerd en dat geeft gedoe en de neiging om alles naar het midden te trekken. Dat lukt helemaal, blijf vooral bewegen. Vals spelen moet je natuurlijk wel kunnen als je het al doet. Als je het niet doet heb je een zuiver geweten en als je het wel doet zonder dat het wordt opgemerkt, dan stijgt de kans dat je wint. Maar vergeet niet wat je er uiteindelijk mee bereikt. Het zijn halsbrekende toeren omwille van imago. Ze gaan je niet redden. Het leukste is het als topsport je overkomt, als bijkomstigheid tijdens een feestje. Götzis, we gaan weer allemaal kijken.

© hardloopnieuws.nl

Reacties

    Geen reacties.
Al een account, log hier in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *